Kısa bir süre içinde yaşadığım iki olay, emek ve ücret dengesi üzerine uzun uzun düşünmeme sebep oldu. Aracımın bozulan klimasını tamir ettirmek için görüştüğümüz bir usta 20.000 lira gibi inanılmaz bir rakam istedi. Araştırınca aynı işi başka bir ustanın 5.000 liraya yaptığını gördük. Ardından okulda patlayan su borularının tamiri için görüştüğümüz ustalardan biri 8.000 lira, diğeri ise 20.000 lira teklif etti.
Şüphesiz alın teri kutsaldır. Ustaların, işçilerin emeğinin karşılığını alması en doğal hakkıdır. Ancak bu örnekler gösteriyor ki biz, emek-ücret dengesindeki teraziyi çoktan şaşırmışız. Hakkımız olanı istemek yerine bazen “fahiş fiyatlara teslim olmayı” kabulleniyoruz. Bu durum sadece cebimizi değil, vicdanımızı da yaralıyor. Çünkü helal kazanç ile haksız kazanç arasındaki çizgi gün geçtikçe bulanıklaşıyor.
Bir işin ederinden fazlasını istemek, aslında sadece müşteriyi değil mesleğin onurunu da zedeliyor. Toplumun güvenini kaybettikçe emeğin kutsallığı da gölgeleniyor. Oysa gerçek ustalık, yalnızca iş yapmak değil; hakkaniyetli davranmayı da bilmektir.
Şimdi kendimize şu soruyu sormanın zamanı: “Gerçekten emeğin karşılığının peşinde miyiz, yoksa fırsatçılığın kolay kazancının mı?”