Günlerden 23 Mart 2021.
Fotoğraf Gelik İşletme Müdürlüğü’nde.
Maden işçisi Harun Koç ve arkadaşının anlık fotoğrafı.
Yine sıradan bir gün.
Yine paydos saatinde karşılaştığımız yüzler.
Bir kentin kaderinde iki işçinin dostluğunda simsiyah yüzleri.
Fotoğraf orijinal.
Hile yok.
Haram yok.
Makyaj yok.
Yüzlerinde gördüğümüz.
Ciğerlerinde göremediğimiz kaç milyon toz zerresi.
İşte işçi.
İşte emek.
İşte Zonguldak dedirten iki işçi.
Şair İlhan Berk’in kömür kokan şiiri gibi.
*
“Öyle insanlar gördüm ki ölüm peşlerine düşmeye korkardı
Kılları uzamış hayvanların yanı sıra ya kuyulara iniyorlar ya kuyulardan çıkıyorlardı
Kazmaları kürekleri lambalarıyle ya insanlar gibi toprağın üstünde ya köstebekler gibi toprağın altındaydılar
Bir düdük sesinde bütün şehir ayaktaydı
Dağlara tepelere doğru bir ayaklanmadır başlıyordu
İkinci düdüğe kadar bütün şehirde tıs yoktu
Uyudum uyandım hep aynı seslerdi
Anladım insanlar bir vardiya giriyorlar bir vardiya çıkıyorlardı
Anladım en kısa ömür insanoğlunundu.
Sonra kurtlar böcekler ve tarla farelerinindi.
*
Bu şiir kömür kokar
Bu şiirde ölüm iki kaş arasıdır
Bu şiirde insanlar
Birbirinin nefesiyle yaşarlar
Birbirlerinin soluğuna kulak verip çalışırlar
Bu şiirde insanlar
Vatan dışı dünya dışıdır”
*
Yazılmazsa eksik kalır.
Orhan Veli’nin yazdığı gibi bu paydos saati de.
“Güneşli bir günde masmavi göreceğiz Karadeniz'i
Balkaya'dan Kapuz'a kadar, karış karış biliriz bu şehri
Eki'nin çiçekli bahçeleri, rıhtıma kömür taşıyan vagonlarıyla
Paydos saatlerinde yollara dökülen, soluk benizli insanlarıyla
Siyah akar Zonguldağın deresi
Yüz karası değil, kömür karası
Böyle kazanılır ekmek parası”
